Ken Follett, "Klucz do Rebeki"

To, co każdy wiedzieć o mnie powinien to to, że książkoholik ze mnie straszny. I książek nigdy dla mnie za dużo, o czym doskonale wie mój mąż i mój portfel. Ten drugi skutecznie dba o swoją linię, bowiem systematycznie odchudzam go z gotówki na rzecz nowych książek. One z kolei piętrzą się u mnie na półkach i chociaż czasu zazwyczaj u mnie jak na lekarstwo, nie potrafię odmówić sobie ich kupowania, chociaż z czytaniem ich też nie nadążam. Dzięki temu jednak mam pewność, że kiedykolwiek bym nie chciała, zawsze znajdę w moim książkozbiorze coś ciekawego i dobrego dla ciała, duszy i umysłu. I to mnie cieszy, bo wyznaję zasadę, że „Dom bez książki, jest jak ciało bez ducha” lub „Dom bez książek, to dom bez okien” lub „Dom bez książek, jest jak plaża bez słońca” lub jak kto woli. Przyznaję jednak, że ciężko by mi było, gdyby nie moja pasja otwierania stronic i smakowania kolejnych nowych postaci, ich przygód i osobowości.

Ten rok obfitował w tak wiele wydarzeń w moim życiu osobistym, że z przykrością ostatnio stwierdziłam, że opuściłam się w czytaniu. Dlatego teraz, kiedy mogę ukraść kilka chwil każdego dnia tylko dla siebie, znów sięgam do swojej domowej biblioteczki. A moja biblioteczka ma to do siebie, że rośnie każdego miesiąca o kolejne tytuły, które tylko czekają aż po nie sięgnę.

Tym razem jednak stało się inaczej. Książkę dostałam od mojego taty, miłośnika kryminałów, szpiegów i bynajmniej nie taniej sensacji. Dał mi do ręki Ken'a Follett'a "Klucz do Rebeki". Wydanie z '89 roku, pożółkłe już trochę strony, pojedyncze latające kartki. Ale ja uwielbiam takie książki, a ponieważ czekała mnie długa podróż, z chęcią zabrałam się z jej czytanie.

Z Follett'em spotkałam się już kilka lat temu, kiedy czytałam "Trzeci bliźniak". Wspominam jako świetną lekturę, więc i w "Klucz..." nie wątpiłam.
Akcja powieści zaczyna się pomału, mam wrażenie, w jakby zwolnionym tempie. Poznajemy głównych bohaterów, szpiega Wolff'a, tancerkę Sonię, brytyjskiego majora Vandam'a i Elenę, piękną dziewczynę Żydówkę, która zbiegiem okoliczności dołącza do tej historii. Trwa II wojna światowa, hitlerowskie Niemcy chcą zająć Egipt, w którym stacjonują brytyjczycy. Wolff, mający o sobie mniemanie superszpiega, chce im w tym pomóc, przejmując plany operacji wojskowych i wysyłając je do Rommle'a, kierującego niemieckim wojskiem. Jak się można domyślić, Vandam będzie próbował wpaść na jego trop i mu to uniemożliwić.

Cieszę się, że po tak długiej przerwie, miałam okazję przeczytać akurat tę książkę. Ciekawie prowadzona narracja, raz ze strony szpiega, później tancerki brzucha, jeszcze dalej Eleny czy Vandam'a, by w pewnym momencie poczuć i wczuć się w postać jego syna, małego chłopca o imieniu Billy.

Temat wojny poprowadzony jest gładko, chociaż nie należy do najłatwiejszych. Jest realne przedstawienie faktów o stosunkach niemiecko-brytyjsko-arabskich w tamtym czasie, lecz bez zbędnej przemocy. Główny bohater, major Vandam chwilami wydawał mi się bezbronnym chłopcem i miałam ochotę krzyczeć i gryźć książkę z bezsilności jaka mną targała, gdy kolejne próby złapania niemieckiego szpiega paliły na panewce. Szybko jednak się reflektował, a wątek miłosny (nie mogło go zabraknąć, a jakże) dodawał odrobiny pikanterii i smaczku całej tej historii. 

Polecam serdecznie na jesienne wieczory, kiedy za oknem chłód i odczuwamy potrzebę wygrzania się w egipskim słońcu, gorących piaskach i przy odrobinie szpiegowskiej adrenaliny.

Niedługo wybywamy z mężem na tygodniowe izraelskie przygody i zastanawiam się, co tym razem wezmę ze sobą do samolotu i na drogę. Tymczasem czeka na mnie Mario Vargas Llosa i jego szelmowska niegrzeczna dziewczynka, zatem udam się teraz pod koc, kubek gorącej herbaty już mam, jeszcze tylko mąż obok i tyle mi do szczęścia teraz wystarczy.