Lisa Genova, "Motyl"

Czy ktoś z Was poczuł się kiedyś tak bezradny, że nie potrafił odnaleźć czegoś we własnym domu, chociaż zna go na pamięć?
Czy zdarzyło Wam się zagubić w mieście, ale nie dlatego, że jest dla was nowe i je zwiedzacie i zwyczajnie pomyliliście ulice, ale w swoim i znanym Wam jak własna kieszeń, tylko nagle ogarnęła Was pustka i straciliście kompletnie orientację, nie wiecie gdzie iść, chociaż chodziliście dokładnie tamtędy każdego dnia?
Potraficie narysować planszę zegara, wypisać na niej godziny i narysować wskazówki tak, by pokazać, która dokładnie jest teraz godzina? Wydaje się to bardzo proste i banalne do wykonania, prawda?

Bohaterka tej książki to 50-letnia kobieta; mądra, inteligentna, pełna pasji i zapału do swojej pracy. Jest wykładowcą psychologii kognitywnej na Harvardzie, prowadzi badania w dziedzinie lingwistyki i wygłasza wykłady na całym świecie. Ma męża równie wielkiego pasjonata swojej pracy naukowej jak ona i trójkę dzieci, już dorosłych. Pewnego dnia, niespodziewanie dla niej zupełnie dostrzega, że nie wszystko jest takie, jakie powinno być. Zapomina o najprostszych sprawach, zapomina pojedynczych słów, które do tej pory nie stanowiły dla niej najmniejszego problemu. Czy to skutki uboczne menopauzy? Być może, ale woli  skonsultować swoje obawy z lekarzem. 

I tak oto wchodzimy w świat osoby,  u której wykryto wczesne stadium postępującej bardzo szybko choroby Alzheimera. Razem z nią przeżywamy strach związany z tym co dalej, jak z tym walczyć i jak żyć na co dzień. Obawy, jak bardzo wpłynie to na pozostałych członków rodziny i ich relacje? Co z jej pracą, bez której ciężko jej żyć, bo nie łatwo jest porzucić czy odstawić na bok swoją pasję i całe dotychczasowe życie. Smutek i rozgoryczenie, bo co będzie, jeśli pewnego dnia nie rozpozna własnego męża i dzieci? 

Autorka bardzo delikatnie, a jednocześnie z niesamowitą dokładnością pozwala poczuć te wszystkie emocje bohaterki.  Przeżywamy, martwimy się i złościmy. Czujemy obawy, rezygnację ale też siłę i zapał, by nie pozwolić tej chorobie tak łatwo i szybko podejść. Poznajemy medyczną stronę tej choroby, jak lekarze ją diagnozują, jakie są rokowania, szanse, jakie wsparcie można otrzymać. Co niezmiernie ważne, bohaterka porusza bardzo ważną sprawę – dostępność pomocy nie tylko dla opiekunów tak chorej osoby, jak dla samych chorych zwłaszcza we wczesnym stadium. Kiedy jest jeszcze na tyle sprawna umysłowo, by móc o tym rozmawiać i dzielić się swoimi uczuciami z innymi chorymi i wspierać się wzajemnie w tych naprawdę ciężkich chwilach. 

Wyobraźcie sobie, że chce Wam się pić. Schodzicie na dół, nastawiacie wodę w czajniku, a za chwilę nie wiecie, po co to właściwie robicie. Po co ta woda się gotuje? Albo chcecie przeczytać książkę, ale nie nadążacie za słowami, za postaciami i wydarzeniami. Przytłacza Was ilość tekstu, wielowątkowość, nie potraficie połączyć ze sobą bohaterów książki i wydarzeń i musicie wracać niejednokrotnie na początek i czytać ponownie.

Między innymi z takimi problemami mierzy się Alice Howland w tej powieści i muszę przyznać, że skończyłam czytać ją wczoraj wieczorem i nadal nie potrafię przestać o niej myśleć. A to oznacza, że autorka wykonała znakomitą pracę i sprostała wyzwaniu, by temat nie był poruszony powierzchownie, wręcz naukowo (Lisa Genowa jest doktorem nauk  medycznych w dziedzinie neurobiologii) ale oprócz tej strony, pokazała nam tę drugą: emocjonalną, z którą zmierzyć muszą się chorzy. 

Polecam bardzo. Dla dowiedzenia się czegoś o tej chorobie. Dla wyczucia i zastanowienia się nad samym sobą, jak my zachowalibyśmy się w takiej sytuacji. Wciąga niesamowicie i cały czas mamy nadzieję i trzymamy kciuki, by Alice tak szybko myślami od tego świata nie uciekała. Warto poświęcić jej czas mimo, że porusza niełatwy temat a jednak jest napisana niesamowicie przystępnie, powiedziałabym nawet, że lekko przy całym tym medycznym i naukowym wątku.

Wyciągnijmy z niej wnioski dla siebie, na teraz i przyszłość.